တခါတုန္းက ဧရာ၀တီတိုင္း လူသူအေရာက္ အေပါက္နဲတဲ့ ရြာေတြကို နာဂစ္မုန္တိုင္း အၿပီးလူမႈေရး အကူအညီေပးဖို႔ ႐ုပ္႐ွင္ဒါ႐ိုက္တာ ဦးျမင့္စိုး (၀သ) ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ လိုက္ပါသြားဖူးတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီးေတြ လည္းပါေတာ့ ပိုၿပီး တက္တက္ႂကြႂကြေပါ့။ အပ်က္အစီးေတြၾကားက နကိုကထဲက ခေနာ္နီခေနာ္နက္ ေက်ာင္းကေလးေတြ ပ်က္စီးေနတာေတြ႔ေတာ့ လူငယ္ေတြ ပညာမသင္ရရင္ လမ္းလြဲသြားမွာစိုးလို႔ ပ်က္စီးေနတဲ့ေက်ာင္းေတြ ျပန္ေဆာက္ေပးဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့တယ္။ မွတ္မိတဲ့ စကားပံုထဲမွာလဲ "လူတစ္ေယာက္ကို ငါးတစ္ေကာင္ ေပးလိုက္ပါ။ သူတစ္နပ္ပဲ ဗိုက္၀မယ္။ ငါးဖမ္းနည္းသင္ေပး လိုက္ရင္ တစ္သက္လံုး မငတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ။"
ဒါနဲ႔ ရန္ပံုေငြ႐ွာ၊ ပြဲေတြလုပ္၊ အလွဴခံ နဲ႔ တကယ္တမ္းက် လြယ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခု မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္လဲ ကိုယ္လုပ္ရ၊ ႏိုင္ငံတကာက အလွဴ ေငြေတြလဲ NGO ေတြလိုမေတာင္းတတ္၊ ပရဟိတကိုလဲ အခ်ိန္ျပည့္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ထင္သေလာက္ခရီး မေပါက္ခဲ့ဘူး။ ေနက္ဆံုး မျဖစ္မေန ရေအာင္လုပ္္မယ္ဆိုၿပီး အဲ့ဒီ့တုန္းက လက္ထဲ႐ွိတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္သံုးၿပီး လူသူ အေရာက္အေပါက္ နဲတဲ့ ေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့ ရြာေလးတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္ေပးခဲ့တယ္။ ဧရာ၀တီတိုင္းက အင္းမရြာေလး ဆိုတဲ့ ရြာမွာပါ။ ကားတတန္ ေလွတတန္ ဆိုင္ကယ္တတန္ သြားရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေခါင္ၿပီး လွဴတဲ့သူေတြ သြားမလွဴခ်င္တဲ့ ေနရာေတြပါ။ အစစအရာရာ ဦးျမင့္စိုး(၀သ) ကဘဲ ဦးစီးၿပီး ေဆာက္လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာ တစ္ခုကေတာ့ ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္အၿပီး ဖြင့္ပြဲမတိုင္ခင္ ဦးျမင့္စိုး(၀သ) ဆံုးပါးသြားတာပါ။
ေက်ာင္းဖြင့္ပြဲအတြက္ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေအာင္ စာေပေဟာေျပာပြဲေလး တစ္ခုပါ စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူႏိုင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း နဲ႔ ကာတြန္းေအာ္ပီက်ယ္ တို႔ကို ေဟာေျပာဖို႔ ေခၚသြားခဲ့တယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးေတာင္ မ႐ွိ႔တဲ့ရြာကေလးမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာ ပထမဆံုး အႀကိမ္နဲ႔ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လြဲသြားတဲ့ အခ်က္တစ္ခုက စာေပေဟာေျပာပြဲကို ေက်ာင္းဖြင့္ပြဲနဲ႔ အတူတူ ေန႔ခင္းမွာ မလုပ္ပဲ ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ေအာင္ ညၾကမွစီစဥ္လိုက္လို႔ပါ။ တစ္ေနကုန္ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ထားတဲ့ ရြာသားေတြ ၿမိဳ႕ကလူေတြလို ေအးေအးလူလူ ညဘက္မွာ ဘယ္လာၿပီး ေဟာေျပာပြဲ နားေထာင္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ (ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးက လာရမယ္ေျပာလို႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာၾကၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ ေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုျဖစ္လိုက္ပါတယ္။)
လွဴထားတဲ့ အုပ္နဲ႔ေဆာက္ ထားတဲ့မူလတန္း ေက်ာင္းကေလးဟာ တဲပုတ္ေတြသာ႐ွိ႔တဲ့ ရြာကေလးမွာ ေတာ္ေတာ္သားသားနားနား ႐ွိ႔လို႔ ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။
ေဟာေျပာပြဲ ေနရာနဲ႔ ဆရာေတြ တည္းဖို႔ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ခုမွာ စီစဥ္ထားေပးတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေရာက္သြားေတာ့မွ ဒီလိုဆင္းဆင္းရဲရဲရြာေလးတစ္ရြာမွာ ဗုဒၶဘာသာကို အေတာ္ၾကည္ညိဳၿပီး လႉဒါန္း ထားၾကတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေက်ာင္း၀န္း အက်ယ္ႀကီးထဲမွာ အုပ္႐ိုးအခိုင္အခန္႔နဲ႔ ၂ထပ္ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးႀကီး တစ္ခုမွာ လူတစ္ရာ ေလာက္ဆန္႔တဲ့ ခန္းမႀကီး အပါအ၀င္ ေဆာက္လုပ္ထားတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္း၀န္းထဲ လိုက္ျပတယ္။ "ဒီမယ္ ဒကာ။ မင္းတို႔ ႏိုင္ငံျခားက လာတဲ့သူေတြက စာသင္ေက်ာင္းေတြဘဲ ၀ိုင္းလႉ ေနၾကတယ္။ ေနာင္သံသရာ အဆက္ဆက္ ကိုယ့္ရဲ႕ကုသိုလ္ ပါသြားဖို႔ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနရာေတြ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို လူဒါန္းမွပိုၿပီး ကုသိုလ္ ရမွာေပါ့ကြ" ဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မွာ လိုအပ္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦး စာရင္းေတြကို ေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ "တတ္ႏိုင္သမွ် ေနက္တခါလာရင္ လႉပါမယ့္ ဘုရား ဆိုၿပီး" ဦးခ်ၿပီးျပန္ခဲ့တယ္။
အျပန္လမ္းမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ နဲ႔ အလႉအတမ္း အေၾကာင္းကို ေတြးမိတယ္။
ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အလႉေပးျခင္း ဆိုတာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ လုပ္ျခင္းလို႔ ခံယူၾကတယ္။ ကိုယ္ျပဳလုပ္လိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ကံဟာ ဒီဘ၀မွာတင္မက ေနာက္ဘ၀ထိေအာင္ အက်ိဳးခံစားရမယ္ ဆိုၿပီး ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ နဲ႔ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ အလႉေပးျခင္းသည္ အလွ်င္ျမန္ဆံုး နဲ႔ အထိေရာက္ဆံုး အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား ျပန္လည္ခံစားရ႐ွိႏိုင္ၿပီး ကိုယ္လႉလိုက္ သည့္ေနရာ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွ မည္သို႔အသံုးခ် သည္ကို သိ႐ွိရန္ မလို၊ အလႉ႐ွင္မွ စိတ္ထားတတ္လွ်င္ ျမတ္သည္ဟု ခံယူၾကသည္။ ထို အလႉအမ်ားစုတြင္ အမ်ားအတြက္ အေျခခံၿပီး အလွဴအတန္း ေပးထားျခင္းထက္ ကိုယ့္အတြက္ ဒီဘ၀မွာတင္မက ေနာက္ဘ၀ထိ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားခံစားရရန္ ေလာဘတႀကီး အလႉေပးထားၾကသည္။ ကိုယ္အက်ိဳး ကိုယ္ၾကည့္သူကို အတၱႀကီးသူမ်ားဟု သတ္မွတ္လ်င္ ကိယု့္အက်ိဳးအတြက္ အလႉေပးသူမ်ားကို "အတၱကုသိုလ္" ႐ွင္မ်ားဟု သတ္မွတ္ႏိုင္မည္ ထင္သည္။
ေ၀းလန္ေခါင္ပါးေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခု ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္း ျခင္း၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ လူငယ္မ်ား ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရ႐ွိလာၿပီး အသိပညာတိုးေစရန္ ႏွင့္ ပညာတတ္လူငယ္မ်ား အရြယ္ေရာက္လာၿပီး ကိုယ့္ရပ္ရြာတြင္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳႏိုင္ကာ ေဒသအလိုက္ တိုးတက္လာေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ျဖစ္သည္။ စာသင္ေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းမႈ တစ္ခုထဲျဖင့္ မၿပီးဘဲ စဥ္ဆက္မပ်က္ လို႔အပ္မႈေတြ၊ သင္ၾကားမႈ အေထာက္အပံ့ေတြ ပံ့ပိုးကူညီ ေပးမွ မေ၀းေတာ့သည့္ အနာဂတ္တြင္ ပညာတတ္မ်ား ေပၚထြန္းလာမည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။
ေက်ာင္းဖြင့္ပြဲမွအျပန္ မိဘအိမ္အေရာက္ အေမကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။ "ငါသား၊ အလုပ္အကိုင္ေတြ ေငြေရးေၾကးေရးေတြ အဆင္မေျပဘူး ၾကားလို႔ ေဗဒင္ေမးထားတယ္။ အလွဴအတန္း လုပ္ရမယ္တဲ့။" ဒါနဲ႔ အေမ့ကိုျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ "အေမေရ အေႂကြးတင္ခံၿပီး စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခုေတာင္ လႉထားၿပီးၿပီ ဘာထပ္လႉရမွာလဲ" ေမးေတာ့ "ေရႊတိဂံု ဘုရားမွာ ကန္ေတာ့ပြဲ ေပးရမယ္။ ဒါမွဂ်ိဳလ္ဆိုးေတြက လြတ္ေအာင္။" တဲ့။ အေမကို ဘာမွပန္မေျပာခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္လက္သင့္မခံတဲ့ ကိစၥတစ္ခုဆိုေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ထင္ပါ့ ဒီဂ်ိဳလ္ဆိုးကေန တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ေက်ာ္လြားႏိုင္ခဲ့တယ္။
(ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကို ေရးထားျခင္းျဖစ္၍ လြတ္လပ္စြား သေဘာကြဲလြဲ ႏိုင္ပါသည္။)
(photo: Google)
