ငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ "သာဓုလူပါး၀တယ္" စာအုပ္ ထဲက "ကားေပၚေရာက္ သြားတဲ့သူ" ဆိုတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ ကိုျပန္သတိရမိတယ္။ အဲ့ဒီအထဲမွာ ကားစီးႏိုင္တဲ့သူေတြကို အျမဲေ၀ဖန္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေရးထားတယ္။ တစ္ေန႔ သာဓုနဲ႔ အဲ့ဒီလူတို႔ အတူတူ သာဓုကားနဲ႔ သြားေနတုန္း လွည္း ေမာင္းတဲ့သူက ကုန္းဆင္းမွာ အ႐ွိန္မထိန္းႏိုင္ဘဲ လိမ့္က်လာလို႔ သာဓုရဲ႕ကားကို ၀င္တိုက္တယ္။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ ကားေပၚမွာပါလာတဲ့ ကားစီးတဲ့သူေတြကို အျမဲ ကဲ့ရဲ႕တဲ့သူက ဆင္းၿပီး ဆဲပါေလေရာ။ သာဓုက ဒါကိုျမင္တဲ့အခါမွာ သူလဲကားေပၚေရာက္သြားၿပီေကာ ဆိုၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ဖူးတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုင္းျပည္ကို မတရားအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြကို တအားမုန္းပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေနရာတကာ အခြင့္အေရးေပါင္းစံုယူၾကၿပီး တိုင္းျပည္၏ ပညာေရး ႏွင့္ စီးပြားေရး ကို စနစ္တက် ဖ်က္စီးၿပီး လူငယ္မ်ား၏ အနာဂတ္ မ်ားကို ပ်က္သုန္းေအာင္လုပ္ခဲ့ တဲ့ အစိုးရႏွင့္ ထိပ္ပိုင္းကအစ လဒ္ေပးလဒ္ယူ လုပ္ေသာ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းမ်ား အထိ အားလံုးကို မုန္းပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အမုန္းဆံုးလဲ ဆိုရင္ VIP ဆိုၿပီး လမ္းမွာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ ကားမ်ား တစ္၀ီ၀ီ ႏွင့္ သြားလာေနၾကေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ားကို လမ္းေဘး ကားရပ္ရပ္ေပး ရတိုင္း ဆဲမိပါသည္။
ဒီလိုႏွင့္ စင္ကာပူေရာက္ၿပီး ၁၀ ႏွစ္အၾကာမွာ စီးပြားေရး အၾကံေပး လုပ္ငန္းတစ္ခုကို စတင္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က အျဖစ္အပ်က္ ကေလးတစ္ခုပါ။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္က႐ွိတဲ့ လုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ႏိုင္ငံတကာ ဘဏ္ေတြက ေငြစာရင္းမ်ားပိတ္ပစ္ခ်ိန္။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ အေရးႀကီးလို႔ ဆိုၿပီး လုပ္ငန္း႐ွင္ၾကီး တစ္ဦးက ေတြ႔ခ်င္တယ္ ဆိုၿပီး ကားလြတ္လိုက္္တယ္ ေျပာလို႔ ေစာင့္ေနမိတယ္။
အဲ့ဒီ့ ေခတ္က ကားေစ်းအလြန္ႀကီးၿပီး ကား႐ွားတဲ့ အခ်ိန္။ လာႀကိဳတဲ့ ကားကိုေတြ႔လိုက္ေတာ့ အေတာ္ အံ့အားသင့္ သြားမိတယ္။ ကာကီေရာင္ ပရာဒို။ ကားနံပတ္မွာ ၾကယ္ တံဆိပ္ နဲ႔။
လမ္းမွာ ယာဥ္ေမာင္းက ေမာင္းေနၾက အတိုင္း မီးႀကီးထိုးၿပီး ေမာင္းတယ္။ ေတြ႔တဲ့ ကားေတြက ေဘးထိုးရပ္ၾကတယ္။ မီးပိုင့္ မီးနီလဲ မရပ္ဘူး။ ယာဥ္ထိန္းရဲက ကမန္းကတန္း ကားေတြကို တားေပးရတယ္။
ကားထဲမွာ အျငိမ့္သား ထိုင္လိုက္ လာရင္း "ငါ ေတာ္ေတာ္ အေရးပါတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါလား လို႔ ျမင္လာတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး လဲ ငါကယ္တင္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္လာတယ္။ " ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ပီတိျဖစ္ေနတုန္း ကားက၀ုန္းဆို ဘရိတ္အုပ္ ၿပီးထိုးရပ္လိုက္ေတာ့ ကမန္းကတန္း ေ႐ွ႕ခံုကို ဆြဲကိုင္လိုက္ရတယ္။
Taxi အငွါးယာဥ္ တစ္စီး က ရဲတားထားတာကို မျမင္ဘဲ မီးပြိဳင့္ မွာ မီးစိမ္းလို႔ အထြက္မွာ ကြၽန္ေတာ္စီးလာတဲ့ ကားနဲ႔ တိုက္မိမလို ျဖစ္သြားတယ္။ ရဲက အငွါးကားကို ဖမ္းတားလိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္လဲ့ ေဒါသေထာင္း ကနဲျဖစ္သြားၿပီး "ဘယ္လိုေမာင္းေနတာလဲကြ" ဆိုၿပီး လွမ္းေအာ္လိုက္မိတယ္။ ယာဥ္ထိန္းရဲ တစ္ေယာက္က ကားနားကို အေျပးေရာက္လာၿပီး "အဘ၊ Taxi သမားကို ဘာလုပ္လိုက္ ရမလဲ။" ဆိုၿပီး ေၾကာက္လန္႔တၾကား လွမ္းေမးတယ္။
ဒီေနရာမွာ တကယ့္ "အဘ" ေတြဆို ဘာလုပ္မယ္မသိ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေဒါသ အလြန္ထြက္ေနၿပီ။ ဒီလိုအေရးတႀကီး သြားလာေနတဲ့သူကို လမ္းေပးရမယ္ဆိုတာ နားမလယ္ၾကဘူးလား ဆိုၿပီး။ ဒီလိုကားမ်ိဳးကို လမ္းမေပးတဲ့ ေကာင္ေတာ့ ငါလုပ္လိုက္ရ ဆိုၿပီး ၾကံဳး၀ါးေနမိသည္။
သိပ္မၾကာပါဘူး ဒီလိုကားမ်ိဳးေတြကို ေတြ႔တိုင္း ငါကိုယ္တိုင္ ဆဲမိေနၾကဆိုတာ ျပန္ၿပီး သတိလယ္လာမိတယ္။ တကယ္ဆို Taxi အမွားမဟုတ္။ မီးနီကို အတင္း ေမာင္းထြက္တဲ့ ကားရဲ႕ အမွား ျဖစ္သည္။
တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ ဒီလိုကားမ်ိဳးေပၚမွာ ခနတာ ထိုင္ခြင့္ရလိုက္ခ်ိန္တြင္ ေျပာင္းလဲသြားေသာ စိတ္ကို ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျဖစ္မိလိုက္သည္။ ငါလို ခနသာ ထိုင္ခြင့္ရလိုက္ခ်ိန္မွာ ဒီေလာက္ အေရးပါလိုစိတ္၊ အႏိုင္ယူလုိစိတ္ ေတြျဖစ္မိရင္ အၾကာႀကီး ထိုင္ခြင့္ရသူေတြ ဆိုဘယ္လို လုပ္မလဲ။ ဒီလို ဇိမ္က်က် လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လို႔ ရတဲ့ ဘ၀ကို အျမဲလိုလို ရႏိုင္ဖို႔ တရားေသာနည္းျဖစ္ျဖစ္ မတရားေသာနည္းျဖစ္ျဖစ္ ရႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားေတာ့ေပမည္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး အမိန္႔ကို ေစာင့္ေနေသာ ယာဥ္ထိန္းရဲကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ Taxi ကိုသြားခိုင္းလိုက္ပါ လို႔။ ယာဥ္ထိန္းရဲ လဲခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္ႏွာျဖင့္ ထြက္သြား တယ္။
ၿပီးေတာ့ ယာဥ္ေမာင္းကို ဆက္ေမာင္းဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲက သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဓိပၸါယ္က "မင္းလို လူမ်ိဳးေတြ ႐ိုးေနပါၿပီ။" လို႔။
(စိတ္ကူးယာဥ္ ဇာတ္လမ္း တစ္ခုျဖစ္ၿပီး တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ မဟုတ္ပါ။)
